Einstein laten buikspreken

Wie wil dat nu niet? Zie deze site

Jan Peter Balkenende blogt?

Zie deze pagina. Ik krijg af en toe heel even de indruk dat het werkelijk uit de pen van de premier komt; vergelijk de weblog van Gerrit Zalm.

The Complete Bushisms

Zonder een spoor van twijfel zou ik (als dat had gekund) op George W. Bush gestemd hebben. Maar wie kent niet het gevoel van kromme tenen, van samengeknepen billen als je hem weer eens ergens zijn landgenoten ziet toespreken?

Het online magazine Slate heeft er een speciale pagina aan gewijd.
Lees ook eens de rest van het magazine.

Dat hebben ze goed gezien bij HP/De Tijd

Hier een link naar de site van het tijdschrift, dat echter maar weinig content levert en het artikel echter niet online heeft gezet.

Daarom hier een flinke selectie van de groep (ex-)gereformeerden om wie het gaat: Jozias van Aartsen, Jan Baan, Jan Peter Balkenende, Lans Bovenberg, Tijs van den Brink, Erik Dekker, Joost Eerdmans, Aart Jan de Geus, James Kennedy, Andries Knevel, Dirk Kuijt, Hilbrand Nawijn, Jan Siebelink, Jack Spijkerman, Bart Jan Spruijt. Enzovoorts.

Nu nog wachten op een nummer van HP/De Tijd met als titel De hostie van de macht; hoe katholieken Nederland bepalen

Thought-provoking, entertaining, funny, intense, informational, inspirational, deep…

Als ik waarde moet hechten aan de regels van How to Be a Good Blogger (en dat doe ik), is een eigen geluid in de blogosfeer heel belangrijk. En ook: lezers hou je vast door te laten zien dat er een ècht mens achter de blog zit, iemand die niet alleen maar andermans content kopieert of doorlinkt of een dorre opsomming geeft van irrelevante gebeurtenissen op een bepaalde dag... Oef.

Vroeger hield ik een dagboek bij waarin de inspiratie langzamerhand steeds minder werd, totdat de dagelijkse notities weinig meer behelsden dan de aantallen knikkers die ik gewonnen of verloren had. Later ben ik een echt dagboek bij gaan houden en dat doe ik nu al zo'n vier jaar.
Maar hier op deze weblog wil ik het toch liever niet te individueel maken. Dus mensen met interesse in mijn persoonlijk leven: lees mijn autobiografie die over een jaar of veertig uitkomt. Trouwens, het kan niet anders of de vaste lezers (jaja die zijn er) proeven in mijn boekenpraatjes en in de stukjes over ontwikkelingen op het internet en in de media toch telkens weer mijn persoonlijke smaakje.

Uitslag Prospect Top 100 Public Intellectuals

Een paar weken terug vestigde ik aandacht op de Prospect/FP Top 100 intellectuals en op de mogelijkheid om te stemmen op grootheden zoals Paus Benedictus XVI en Ayaan Hirsi Ali.

En u heeft gestemd, dames en heren, zij het niet erg massaal. En de uitslag is ook al niet opwindend, als ik zo vrij mag zijn.
Dit is de top 5:
1. Noam Chomsky
2. Umberto Eco
3. Richard Dawkins
4. Václav Havel
5. Milton Friedman

Hier de korte biografieën van de top-5 en op deze pagina staat het gehele klassement op een rijtje, met onze Nederlandse helden in de middenmoot.

Paul Auster, populairder in Europa dan in de VS

Sinds ik een aantal jaar geleden een deeltje van zijn New York-trilogie op de kop tikte, ben ik behoorlijk onder de indruk van de Amerikaanse schrijver Paul Auster. Bijvoorbeeld vanwege zijn levensverhaal, dat je op z'n minst uitzonderlijk mag noemen.

In zijn egodocument Van de hand in de tand; een kroniek van vroeg falen (verschenen in de Privédomein-serie van De Arbeiderspers) beschrijft hij zichzelf als een broodschrijver, een jongeman die na een afgebroken studie allerlei baantjes baantjes had. Hij voer een periode op een olietanker in de Perzische Golf en kon later net het hoofd boven water houden met het corrigeren van teksten en het schrijven van stukjes voor nauwelijks gelezen kranten. Een door hem verzonnen spel, een filmscenario, een detectiveroman – voor geen van alle kon hij een uitgever vinden en als hij een keer in zee ging met iemand, liep het altijd verkeerd af. Totdat hij op een dag de goede uitgever tegenkwam; sindsdien is hij als gevestigd en goedverkopend schrijver in de luxe positie om zijn vroegere nooddruft een pietsie romantiserend weer te geven.

Niet alleen zijn levensverhaal, ook zijn boeken zijn dus de moeite waard. Auster publiceert regelmatig, zo eens per twee jaar, een nieuwe roman, die onveranderlijk speelt in New York.
En onveranderlijk is de hoofdpersoon een zwalkend personage in een diepe identiteitscrisis. Binnenkort zal ik hier zijn nieuwste boek Brooklyn-dwaasheid bespreken, een echte Auster maar niet zo goed als bijvoorbeeld Het boek der illusies of Oracle Night.

In Amerika schijnt hij niet zo populair te zijn, misschien vanwege zijn uitgesproken linkse politieke voorkeur (hij steunde met een gedicht tegen George W. Bush de campagne van de Democraten), misschien ook omdat de hoofdpersonen in zijn boeken een beetje kneuzig zijn en zeker geen voorbeelden van een gerealiseerde American Dream.

Meer over Paul Auster op deze site.

Bij het uitkomen van zijn voorlaatste boek Oracle Night was hij in Nederland, gaf een lezing die helaas lang tevoren was uitverkocht en gaf (meer dan een troostprijs) een interview aan Tracy Metz voor het tv-programma R.A.M. van de VPRO. Dat is hier te vinden.

Een prachtige foto van Paul Auster staat er op de site van fotografe Rachel Papo. De overige foto's zijn trouwens ook zeer de moeite waard, zie bijvoorbeeld deze serie vrouwelijke soldaten in Israël

Bloggers in the Big Apple

Vandaag vond ik de site NYC Bloggers, een verzamelplaats van (op dit moment) 5.776 bloggers uit de vijf wijken van New York - gerangschikt naar de metrohalte waar zij het dichtst bij wonen.

De oogst varieert van My yichud room, een weblog van een orthodoxe jood in de Bronx tot Five feet of sass, 'the adventures (and misadventures) of a 5'0" girl in new york with a boy's name'.

Booker Prize voor John Banville

Het mag niemand ontgaan zijn dat gisteren de Booker Prize werd uitgereikt aan de Ierse schrijver John Banville voor zijn roman The Sea.

Sander Pleij besprak dit boek al in De Groene Amsterdammer.

Salman Rushdie bezingt de verloren verdraagzaamheid

De personages zijn allemaal even onsympathiek. Een Amerikaanse ambassadeur in India die een dorpsmeisje verleidt. Een jonge potsenmaker uit Kashmir die zich aansluit bij een groep terroristen. Maar een oordeel over de personages is niet makkelijk geveld. Zelfs de moordenaar toont zich van zijn allermenselijkste kant. Een recensie van Shalimar de clown, het nieuwste boek van Salman Rushdie.

De Indiaas-Britse auteur Salman Rushdie kwam wereldwijd in het nieuws toen de Iraanse geestelijk leider ayatollah Khomeini in 1989 een fatwa, een religieus doodvonnis, over hem uitsprak vanwege de wijze waarop hij in zijn roman De duivelsverzen was omgegaan met het gedachtegoed van de islam.

Op zichzelf was onrust rond Salman Rushdie geen nieuws. Al eerder had hij talent getoond om mensen tegen de haren in te strijken. De vogelvrijverklaring die de fatwa met zich meebracht, was echter iets nieuws in de wereld van de kunsten en – zo kunnen wij terugblikkend concluderen – een voorbode van alle leed dat sindsdien is veroorzaakt als gevolg van de kloof tussen oost en west.

Terugkerende thema’s

In de jaren sinds 1989 is Rushdie doorgegaan met het schrijven van romans en, anders dan men misschien zou verwachten, is de dreiging tegen zijn leven geen overheersend thema. Wel bleef India herhaaldelijk terugkeren als thema en als plaats van handeling. Niet verbazend gezien de verbondenheid van de schrijver met dit land. In Shalimar de clown speelt Kashmir een hoofdrol. Juist daar komt de gespannen verhouding tussen de islam en het westen onvermijdelijk op de lezer af. Desondanks is het niet de bedoeling van de schrijver om eens flink uit te halen naar moslimterroristen, en wie het boek met die gedachte begint, komt er snel achter dat het niet in de eerste plaats een roman is over politieke en religieuze ideeën, maar over vier mensen wier lot zich op een merkwaardige manier met elkaar verbindt.

Het verhaal

Het boek begint met de moord op Max Ophuls, Amerikaans oud-ambassadeur in India. De moord, door zijn eigen chauffeur, vindt plaats op de stoep bij zijn onechte dochter in Los Angeles. Het verhaal vervolgt dan als onderzoek naar de vraag hoe het zover heeft kunnen komen.

Het boek neemt de lezer mee naar Kashmir, het gebied dat vandaag de dag is gescheiden door de grens tussen India en Pakistan. Decennialang leven moslims, sikhs en hindoes in Kashmir in vrede samen. Het dorp Pachigam is beroemd door zijn kleinkunst: het is een dorp van muzikanten, toneelspelers, clowns en de koks die het beroemde Banket van de Minimaal Zesendertig Gangen kunnen bereiden. In Pachigam gaat de verdraagzaamheid zó ver dat Boonyi, de dochter van de hindoeïstische pandit, kan trouwen met Shalimar de clown, zoon van het islamitische dorpshoofd.

Sprookjesachtig blijft het echter niet lang. De komst van Bulbul Fakh, de ‘ijzeren mullah’ brengt verdeeldheid in Kashmir. Het Indiase leger doet er nog een schepje bovenop en trekt plunderend, verkrachtend en moordend rond. Maar bij Shalimar slaat de vlam in de pan doordat Max Boonyi verleidt tijdens een optreden van de potsenmakers van Pachigam. Max laat haar overkomen naar de stad en verwekt bij haar een dochter. Shalimar wordt een extremist van de ergste soort die zich ten slotte met slechts één doel aanpast aan het westerse leven in Los Angeles: het vermoorden van de man die zijn vrouw verleidde – en het vermoorden van het kind.

Maatschappelijke thema’s

Dat Shalimar de clown geen anti-islamboek is, betekent niet dat Rushdie zich onthoudt een mening over maatschappelijke thema’s. Door het hele boek heen komen we situaties tegen waarin uitdrukkelijk of tussen de regels door kritiek wordt geleverd. Bijvoorbeeld op de Amerikaanse wapenleveranties aan de strijdende partijen, de grote misdaden van het Indiase leger in Kashmir en uitwassen van de westerse cultuur in het Los Angeles van begin jaren negentig. Maar het meest nog is het boek een weemoedige verzuchting naar de tijd dat moslims, hindoes en sikhs vreedzaam samenleefden in Kashmir voordat deze streek werd vernietigd van twee kanten.

Qua schrijfstijl behoort Rushdie tot de stroming van het magisch-realisme Associaties spelen een rol en soms is niet geheel duidelijk of een persoon nu waakt of droomt. Dat maakt het boek er niet toegankelijker op. Ook de veelvuldig in het boek voorkomende termen uit Kashmir hebben deze remmende werking. Tegelijkertijd hebben ze een prachtig effect dat ongetwijfeld door Rushdie bedoeld is: niet alleen de inhoud van het verhaal, maar ook taal en vertelstijl roepen op een prachtige manier de sfeer van Kashmir op.

Het einde van het verhaal is open: de lezer wordt achtergelaten terwijl Shalimar, de clown die terrorist werd, door het huis sluipt van de dochter die de ambassadeur had verwekt bij Boonyi zijn vrouw.

Naar aanleiding van Shalimar de clown door Salman Rushdie (oorspronkelijke titel: Shalimar the Clown, vertaald door Karina van Santen en Martine Vosmaer)
Uitg. Contact, Amsterdam
431 pagina's, prijs € 24,90

(deze recensie is gepubliceerd in het Nederlands Dagblad)

Een paar leuke links

Naar een artikel over Job Cohen, die door TIME Magazine werd uitgeroepen tot één van de Europese helden van 2005.

Naar Ohmynews.com, een Koreaans initiatief dat ook in het Engels verkrijgbaar is. Op deze nieuwssite worden de bijdragen geschreven door leken. Weer een voorbeeld dus van het belang van het internet, dit keer bij de democratisering van de journalistiek: civic journalism.

Tenslotte 'Levenslessen voor een schildpad', een mooie recensie van 'Langzame man' van J.M. Coetzee op www.garfunkel.nl. Vergeet trouwens niet mijn eigen ND-recensie van hetzelfde boek.

Sprekend Spoorwijk

De islam is de snelstgroeiende godsdienst in Nederland.
Wat geloven moslims?
En hoe is het leven in de multiculturele volkswijken waar veel van hen wonen?
Jacob Hoekman, verslaggever van het Reformatorisch Dagblad waagde het erop en dook een aantal weken onder in de Haagse Spoorwijk.
In dit dossier op de RD-site zijn bevindingen.