'Langzame man': frivool boek van J.M. Coetzee

‘Het is niet goed om [als verteller] het verhaal vaak te onderbreken, aangezien de vertelkunst erop berust de lezer of luisteraar in een soort droomtoestand te brengen waarin ruimte en tijd van de werkelijke wereld vervaagd zijn en vervangen door de ruimte en de tijd van het verhaal’.

Aan deze wijsheid uit zijn eigen boek Elizabeth Costello houdt Nobelprijswinnaar J.M. Coetzee zich niet in zijn nieuwste boek Langzame man. Hij laat halverwege het boek de vertelster zomaar het leven van de hoofdpersoon binnenlopen! Daardoor ontstaat wat ik maar een Double Whopper-effect heb genoemd: Coetzee trekt als schrijver (onzichtbaar, want buiten het boek) aan de touwtjes van de alwetende vertelster Elizabeth Costello (die we kennen als hoofdpersoon uit Elizabeth Costello). Op haar beurt trekt Costello aan de touwtjes van de hoofdpersoon Paul Rayment, maar ook niet helemaal want Rayment verzet zich hevig tegen haar invloed. Moeten we dat lezen als symbolisch voor de last die een personage een schrijver - zijn schepper - kan bezorgen?

Ik ben een recensie van Langzame man aan het schrijven voor het Nederlands Dagblad; binnenkort is die hier ook te vinden.

Eveneens to be expected: een recensie van Shalimar de clown, de nieuwe roman van Salman Rushdie.